Jerozolima to najświętsze miasto trzech wielkich religii. Według żydowskich przekazów zostało założone przez Sema i Ebera, przodków Abrahama. Relacja biblijna podaje, iż w Jerozolimie do końca XI wieku p.n.e. zamieszkiwały plemiona Jebuzytów, kiedy to żydowski król Dawid podbił miasto i założył w nim stolicę Królestwa Izraela. Po śmierci Dawida na tronie zasiadł jego syn Salomon, który wybudował pierwszą Świątynię Żydowską na Górze Moria. Świątynia Salomona odegrała decydującą rolę w historii Izraela jako miejsce przechowywania Arki Przymierza, w której były złożone tablice zawierające dziesięć przykazań. Bóg Jahwe miał wręczyć te tablice Mojżeszowi na górze Synaj, w trakcie wędrówki ludu Izraela z Egiptu do Ziemi Obiecanej. Miasto, za rządów Salomona stało się centrum religijnym, politycznym, kulturowym, gospodarczym i militarnym Izraela. Gdy król Salomon zmarł nastąpił rozłam Królestwa Izraela na dwa odrębne państwa: Izrael ze stolicą Samaria i Judę ze stolicą w Jerozolimie.
Późniejsze dzieje tego miasta, mającego być miastem pokoju na tym niespokojnym obszarze, stały się areną nieustających wojen, gdyż miasto było na przemian zajmowane przez sąsiednie mocarstwa od Asyrii po Egipt i Babilonię ze wszystkimi negatywnymi skutkami. Gdy wreszcie po pięćdziesięciu latach niewoli babilońskiej, Żydzi mogli powrócić do swojej ojczyzny, odbudowali zniszczoną Świątynię w Jerozolimie. Budowa Drugiej Świątyni została ukończona w 516 p.n.e., ale w niej nie znalazła się już zaginiona Arka Przymierza, której losy nie są do dzisiaj znane. Niemniej Jerozolima ponownie stała się stolicą Judy i centrum żydowskiej wiary. Dopiero kolejne jej zniszczenie przez Rzymian w I wieku n.e. utrwaliło na wieki jej brak w życiu narodu żydowskiego. Wyrazem żalu po utracie Świątyni Jerozolimskiej są modły Żydów do Boga pod Ścianą Płaczu o jej przywrócenie. Wierzą, że przyjdzie czas, kiedy Świątynia zostanie odbudowana na wzgórzu, gdzie Jakub miał zobaczyć drabinę wiodącą do nieba. Przeszkodą jest brak zgody na przeprowadzenie jakichkolwiek prac archeologicznych na Górze Moria i odbudowy Świątyni Żydowskiej, gdyż teren ten jest trwale zajęty przez muzułmanów. W VII wieku kalif Omar ogłosił Jerozolimę trzecim co do ważności (po Mekce i Medynie) świętym miastem muzułmanów i kazał zbudować na pozostałościach żydowskiej świątyni Kopułę na Skale (Kubbat as-Sachra) oraz meczet Al Aksa. Ta atrakcyjna turystycznie budowla (Złota Kopuła) nie jest meczetem, ale rodzajem pomnika stanowiąc niezwykłą oprawę dla świętej skały. W ten sposób muzułmanie chcieli podkreślić jej znaczenie, gdyż wierzą, że stamtąd Mahomet miał doznać wniebowstąpienia w czasie swego objawienia. Trudno zatem oczekiwać, że muzułmanie zgodzą się kiedykolwiek na udostępnienie Świętego Wzgórza dla odbudowy Świątyni Jerozolimskiej.
Dla katolików jednak najważniejszym miejscem w Świętym Mieście jest wzgórze z usytuowanym na nim Bazyliką Grobu Pańskiego wraz z Golgotą zwanej też Kalwarią. Na tym właśnie wzgórzu dokonywano za czasów rzymskich egzekucji skazańców. Ponieważ pamięć o tym, które wzgórze jerozolimskie było Golgotą zaginęła, o miejscu, które miało stać się obiektem kultu i na którym została zbudowana Bazylika Grobu Pańskiego zadecydowała matka cesarza Konstantyna Wielkiego, św. Helena w 326 roku n.e. Na wzgórzu tym według legendy św. Helena odnalazła szczątki Krzyża Świętego o cudownych właściwościach i uznała, że to tutaj dokonała się Męka Pańska - ukrzyżowanie Jezusa Chrystusa wraz z dwoma złoczyńcami. Lecz Golgota w pojęciu chrześcijan to także metafora całej męki Chrystusa, od modlitwy w Ogrodzie Oliwnym, aż do śmierci na krzyżu. Lecz zanim to nastąpiło, egzekucję Jezusa poprzedziła długa droga cierpień.
Wkraczając na Drogę Krzyżową od wschodniej strony murów przez Bramę Lwów na Starym Mieście, kierujemy się uliczką zwaną Via Dolorosa (Droga Cierpienia), która prowadzi prowadzi nas od I Stacji do Bazyliki Grobu Pańskiego w większości znajdujących się w Dzielnicy Muzułmańskiej, do stacji końcowych, które wraz z bazyliką są już w Dzielnicy Chrześcijańskiej. Zwyczaj przemierzania przez pielgrzymów ostatniej drogi Chrystusa na Golgotę (Wzgórze Czaszki), datuje się już od pierwszych wieków chrześcijaństwa, lecz Drogę tę zaczęto nazywać „Krzyżową” dopiero od XVI wieku. Swój obecny kształt Via Dolorosa uzyskała w wieku XVIII, zastępując różne poprzednie trasy. Drogę ostateczną wyznaczyli prawdopodobnie franciszkanie, wychodząc z założenia, że Poncjusz Piłat osądzić musiał Chrystusa w Twierdzy Antonia, w pobliżu dzisiejszej bazyliki Ecce Homo. Została oznaczona czternastoma stacjami, z których pięć ostatnich znajduje się już w Bazylice Grobu Świętego (od X do XIV).
created with
HTML Editor Free .
