Z posiadanym lub nie certyfikatem przyrzeczenia małżeńskiego możemy się udać na relaks do Cezarei Nadmorskiej nad Morzem Śródziemnym, gdzie piękne, piaszczyste plaże wabią turystów pragnących odpoczynku. W latach 60-ch XX wieku rozpoczęto tam prace wykopaliskowe i odkryto bardzo dobrze zachowane budowle z czasów Cesarstwa Rzymskiego. Nad brzegiem morza podziwiać można ruiny akweduktu rzymskiego doprowadzającego kiedyś wodę do miasta. W obecnym Parku Narodowym Cezarei odsłonięto też teatr rzymski na ok. 4000 widzów, fragmenty murów z czasów panowania Heroda, ruiny największego hipodromu rzymskiego i cytadelę zbudowaną przez krzyżowców wraz tajnymi tunelami. Z uwagi jednak na rozmiary miasta, udało się odsłonić jedynie niewielką ich część. W Podwodnym Parku Archeologicznym znajdziemy zatopione ruiny starożytnego portu. Park został obecnie udostępniony dla turystów i każdy amator nurkowania może tam podziwiać podwodne eksponaty muzealne opisane specjalną wodoodporną farbą odblaskową.
Cezarea jako miejska osada została założona już w 20 r. p.n.e. przez Heroda Wielkiego na terenie dawnej osady helleńskiej - Wieży Stratona i nazwana Cezareą na cześć Cezara Oktawiana Augusta. Rozbudowana do ogromnych rozmiarów przez prawie 600 lat była oficjalną stolicą rzymskiej prowincji Judei i jednym z ważniejszych portów morskich. Cezarea była też dawniej siedzibą rzymskich prokuratorów. Mieszkali w niej rzymski prefekt Poncjusz Piłat, gdy apostołowie św. Piotr i św. Paweł prowadzili w mieście działalność misyjną, za co św. Paweł został tam nawet uwięziony. Miasto straciło na znaczeniu po wyprawach krzyżowych, gdy nastąpił gwałtowny jego upadek. Nie pomogły wzniesione dodatkowe fortyfikacje i mury obronne z ogromną fosą wokół miasta. Arabowie pod wodzą sułtana Bajbarsa zdobyli Cezareę, a w 1265 r. egipscy Mamelukowie (niewolnicy, którzy kupowani byli przez majętnych muzułmanów, a następnie poddawani procesowi islamizacji) zburzyli ją doszczętnie. W 1884 r. na ruinach starożytnego miasta powstała jedynie mała wieś rybacka Cezarea, założona przez muzułmanów z Bośni. W 1948 r. po proklamowaniu niepodległości państwa Izrael wypędzono wszystkich arabskich mieszkańców, a ich domy wyburzono.
W pasie nadbrzeżnym Morza Śródziemnego, w części północnej Izraela leżą jeszcze dwa interesujące miasta różniące się diametralnie historią i znaczeniem. Jednym z nich jest trzecie pod względem wielkości miasto Izraela - Hajfa. Miasto rozłożone na różnych poziomach od wybrzeży morskich po zbocza góry Karmel. Góra Karmel odgrywa wyjątkową rolę religijną i jest uznawana za świętą przez Żydów, chrześcijan, muzułmanów, Bahaitów, czcicieli Baala i starożytnych Greków jako Góra Zeusa. Legenda głosi, że sam Pitagoras zatrzymał się tam podczas wyprawy do Egiptu. W Starym Testamencie góra Karmel jest opisywana jako symbol piękna, a Prorok Eliasz miał zamieszkiwać w tamtejszych dwóch grotach i tam odbyć konfrontację z czcicielami Baala. W czasie wypraw krzyżowych pustelnicy zamieszkujący górę dali początek zakonowi Karmelitów - jego pełna nazwa brzmi Zakon Braci Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel. Tragiczne losy, które doprowadziły do wymordowania Karmelitów i spalenia klasztoru pogrążyły chrześcijaństwo na tym terenie na bardzo długo. Karmelici powrócili tu dopiero w 1631 roku. Przy wsparciu króla francuskiego Karola X i uzyskaniu zgody Sułtana w 1827 roku odbudowano kaplicę i później kościół. W 1864 roku karmelici nieopodal swojego klasztoru zbudowali latarnię morską Har Carmel i wówczas nadali klasztorowi piękną nazwę Stella Maris – Gwiazda Morza. Natomiast latarnia morska jest obecnie zajęta przez armię izraelską i nie ma do niej dostępu.
W najniższej nadmorskiej części Hajfy znajduje się centrum handlowe z portem i rafinerią i jest to raczej dzielnica przemysłowa, gdzie trudno znaleźć coś ciekawego. Ze szczytu Góry Karmel rozciąga się natomiast widok na całą Zachodnią Galileę, aż po granicę z Libanem. Miasto atrakcyjne turystycznie, gdyż posiada sporo nadmorskich plaż i zabytków. Sporą atrakcją są też Ogrody Bahaitów. Ten przepiękny zespół parkowy, rozłożony na znacznej części północno-zachodnich zboczy góry Karmel ukończono dopiero w roku 2001 roku. Poszczególne tarasy wyraźnie nawiązują do klasycznej europejskiej sztuki ogrodowej, z elementami małej architektury, jak kamienne balustrady, fontanny, czy rzeźbione orły umieszczone pośród ozdobnych drzew, krzewów, klombów i starannie przystrzyżonych zielonych trawników. Mieści się tu także sanktuarium Baba, gdzie pochowano założyciela tej religii.
Kolejnym nadmorskim miastem jest Akka. Okres największego rozwoju tego miasta przypadł na XIV i XIII wiek p.n.e. Tutejszy port morski utrzymywał kontakty handlowe z Cyprem i miastami położonymi nad Morzem Egejskim. Z tego okresu pochodzą pierwsze pisane wzmianki historyczne o mieście. Zostało ono wówczas wymienione na liście miast zdobytych przez faraona Tutmozisa III (świątynia Amona w Karnaku) oraz w listach z Amarny. Gdy w 332 roku p.n.e. wojska Aleksandra Macedońskiego podbiły Azję Mniejszą, Syrię i Fenicję, Akka znalazła się w strefie wpływów kultury greckiej pod nazwą Antiochia Ptolemais. Była to helleńska kolonia wojskowa, która utrzymywała ścisłe kontakty z innymi miastami starożytnej Macedonii. Po śmierci Aleksandra rejon ten znalazł się pod panowaniem Ptolemeuszy, którzy władali Egiptem i Judeą. W 64 roku p.n.e. do miasta wkroczyły rzymskie legiony Pompejusza przejmując je na kolonię rzymską, a gdy w VII wieku n.e. muzułmanie zajęli Palestynę, miasto przeszło pod panowanie Arabów. Wrócono wówczas do używania starożytnej nazwy miasta, Akko. Późniejsze osłabienie Arabów walkami wewnętrznymi wykorzystali krzyżowcy, którzy w XI w. utworzyli Królestwo Jerozolimskie w Palestynie i w 1104 roku, po upadku Jerozolimy, zajęli Akko. Miasto szybko stało się najważniejszym portem morskim Królestwa Jerozolimskiego i jego stolicą. Przeprowadzono wielką rozbudowę miasta, które aż trzykrotnie powiększono otaczając je murami obronnymi z wieżami i fosą.
Kres rządów krzyżowców i chrześcijaństwa na tych ziemiach przynieśli Mamelucy, którzy w XIII wieku zdobyli Akkę. Zdobywcy, aby zapobiec próbom powrotu chrześcijan, zrównali miasto z ziemią, a na jego miejscu powstała później niewielka osada handlowa pozbawiona jakichkolwiek fortyfikacji. Od XVI w. Akka znalazła się z kolei pod panowaniem Imperium Osmańskim popadając w coraz większą ruinę. W 1775 roku miastem rządził Ahmed Pasza al-Dżazzara, znany w historii pod przydomkiem "rzeźnik". Wzięło się to stąd, że za każdy błąd swoich poddanych kazał odcinać to czym, według jego oceny, zawinili. Kłamcom ucinano język, tym, którzy nie dosłyszeli jego poleceń ucinano uszy. Niemniej, jako władca przysłużył się miastu, wybudował obecne mury miejskie, szereg budynków użyteczności publicznej, wodociąg i meczet Ahmeda al-Dżazzara. Większość budynków dzisiejszego starego miasta pochodzi z okresu jego władzy. Obecnie można podziwiać odrestaurowane mury obronne, cytadelę zbudowaną na fundamentach starszej twierdzy krzyżowców, tunel templariuszy, karawanseraje i targowiska Akki, łaźnię turecką oraz słynny meczet „rzeźnika” i uliczki starego miasta.
created with
Website Design Software .
