Przed Bazyliką Grobu Pańskiego znajdziemy się na niewielkim placu wybrukowanym kamiennymi płytami. Dziedziniec ten pełni rolę zastępczego atrium, gdyż pierwotne zbudowane od strony wschodniej przez Konstantyna Wielkiego uległo zniszczeniu. Najważniejsza świątynia chrześcijańska nie zachwyca wysublimowanym pięknem architektury, jest mozaiką różnych budowli sakralnych, które w wyniku wielu różnych przebudów i modernizacji nie do końca współgrają ze sobą.
Z przekazów historycznych wiemy, że pierwsza bazylika w tym miejscu została wybudowana w IV wieku n.e. z polecenia cesarza Konstantyna i była ona trzykrotnie większa od współczesnej budowli. Była jednak kilkakrotnie niszczona najpierw przez Persów, później przez muzułmanów. W 1099 roku, gdy krzyżowcy zdobyli Jerozolimę, wznieśli zupełnie nową świątynię. Później na przestrzeni wieków sanktuarium było wielokrotnie trawione przez pożary, trzęsienia ziemi i grabieże. Obecny kształt architektoniczny świątyni jest spuścizną tragicznych wydarzeń. Po przekroczeniu głównego wejścia po prawej stronie bazyliki znajdują się strome schody prowadzące do obszernej kaplicy przedzielonej dwoma filarami nośnymi na dwie części, południową, czyli na wprost schodów, która należy do katolików, i północną - należącą do Greków prawosławnych. To miejsce Golgoty, gdzie Jezus został ukrzyżowany. Pod niewielkim ołtarzem z marmuru znajduje się otwór, w który wetknięty był krzyż Jezusa. Pielgrzymi adorują to miejsce na klęczkach i wkładają rękę w otwór wydrążony w litej skale. Skałę tę można oglądać poprzez przeszklone wzierniki. Po powrocie na poziom bazyliki na poziomie posadzki natrafiamy na Kamień Namaszczenia, otoczony lampionami i świecami. Upamiętnia on przygotowanie do pogrzebu zdjętego z krzyża ciała Jezusa. Obecny, różowawy, prostokątny kamień został ułożony po pożarze bazyliki w 1808 roku, na miejscu jego XII-wiecznego poprzednika. Lampiony w liczbie ośmiu oznaczają równą przynależność doń czterech głównych wyznań chrześcijańskich: prawosławnych, katolików, Ormian i Koptów.
Grób Pański – edykuł Anastasis (kościół w kościele) - zajmujący centralne położenie w rotundzie bazyliki, w obecnej formie pochodzi z początku XIX wieku ukształtowanej po pożarze budowli. Pierwotny Grób z IV wieku został mocno zniszczony w 1009 roku, kiedy to muzułmanie kilofami rąbali grobową skałę. W wyniku tych zniszczeń oryginalne fragmenty skały zachowały się wewnątrz Grobowca tylko po jego północnej i południowej stronie, obecnie niewidoczne, gdyż zostały obudowane płytami marmurowymi. Przed wejściem znajdują się świece i lampki oliwne należące do wyznawców trzech religii, którzy prawnie opiekują się Grobem. Grobowiec składa się z dwóch komór. Zaraz przy wejściu niewielkie pomieszczenie z miniaturowym ołtarzem pośrodku nosi nazwę kaplicy Anioła w nawiązaniu do anioła siedzącego w przedsionku grobu w momencie przyjścia niewiast w poranek poszabatowy. Głębiej znajduje się właściwa komora grobowa z ołtarzem-ławą po prawej stronie, miejsce złożenia ciała Chrystusa. Ława obudowana jest obecnie płytami marmurowymi i tworzy rodzaj ołtarza, na którym katolicy sprawują liturgię Mszy Świętej.
Mimo że zewnętrzny wygląd Grobu Pańskiego znacznie się przez wieki zmienił, a skała Golgoty została w dużym stopniu zniszczona, obydwie lokalizacje zaliczane są do najcenniejszych relikwii chrześcijańskich przyciągających ogromne liczby pielgrzymów z całego świata. Obecnie bazylika w całości jest zarządzana i użytkowana przez kilka wyznań chrześcijańskich: greckiego Prawosławnego Patriarchatu Jerozolimy, katolickiego Zakonu Braci Mniejszych (franciszkanie) oraz Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego; mogą oni pełnić na zmiany funkcje liturgiczne w sanktuarium (video).
created with
HTML Website Builder .